Παρά μία τεσσαράκοντα
Τριάντα εννέα χρόνια, έντεκα μήνες! Καθόλου άσχημα για ένα «περιοδικό για αυτοκίνητα» που την 1η Οκτωβρίου γιορτάζει μαζί τα 40ά γενέθλια και το τέλος μιας εποχής. Δεν ξέρω πόσοι από σας είσαστε εδώ απ’ το 1970. Λίγοι, αλλά είμαι βέβαιος πως θυμάστε το πρώτο εξώφυλλο. Μία Brabham F1 που είχε αρχίσει τη «ζωή» το 1960 στην εταιρεία Motor Racing Developments των Jack Brabham-Ron Tauranac. Εποχή τεχνολογικής «αθωότητας» τότε για μένα και για χιλιάδες άλλους νέους, και όχι τόσο εποχή που θέλαμε να «γίνει κάτι στην Ελλάδα». Με αυτό το εξώφυλλο, σκεφτήκαμε, θα δείξουμε πως ένας οδηγός αγώνων και ένας Μηχανικός κατάφεραν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα, άρα γιατί όχι και στην Ελληνίτσα. Αυτό που δεν είχαμε καταλάβει ήταν ότι η... ασχετοσύνη μας «πήγαινε σύννεφο». Πιστεύαμε, οι αγαθοί, ότι το μεταπολεμικό «κράτος» που είχαν φτιάξει οι πράκτορες των ¶γγλων και των Αμερικανών (γέρος της «δημοκρατίας», Μητσοτάκης, απριλιανοί, εργολάβοι, νταβατζήδες των ΜΜΕ κτλ.) θα ήταν σε θέση να «καταλάβει» το λόγο μας. Έπρεπε να περάσουν 40 χρόνια για να διαπιστώσω/-ουμε ότι, αν δεν είσαι συνδικάλα, αφισοκολλητής, παρακοιμώμενος, δεν έχεις καμία ελπίδα ούτε καν στο χώρο της Οδικής Ασφάλειας, στον οποίο έχεις αφιερώσει τη μισή σου ζωή.Πονάει; Και βέβαια, αφού θυμάμαι τις φορές που υποβάλαμε σε υπουργάρες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ τις μελέτες/προτάσεις για την ανάπτυξη της πρώτης Σχολής Ασφαλούς Οδήγησης στην Ελλάδα, Safetrack. Μας κοιτούσαν με «κατανόηση», μας αντιμετώπιζαν σαν εξωγήινους και μας έστελναν στους αρμοδίους. Από την πρώτη ημέρα της έκδοσης των 4Τ γράφω ότι η μαγκιά, η μαγεία, η αξία του «αυτοκινήτου» βρίσκεται στο να μπορείς να το σχεδιάζεις και να το φτιάχνεις με τα ίδια σου τα χέρια στον τόπο που γεννήθηκες και ζεις.
Έχοντας μείνει χρόνια στην Αγγλία, προσπαθώντας (μάταια) να πάρω το πτυχίο του Μηχανικού-Μηχανολόγου, έζησα τις μικρές βιοτεχνίες που έφτιαχναν τα Lotus, τα Cooper, τα BRM (British Racing Motors), τα Vanwall, τα Morgan του Peter Morgan, τα Lola των Eric και Graham Broadley και καμιά... 30αριά άλλα ειδικά αυτοκίνητα που σχεδίαζαν μηχανικοί σαν τον Colin Chapman, εμπειρικοί σαν τον μπαμπά Charles και τον γιο John Cooper, και επιχειρηματίες σαν τον Tony Vandervell της Thin Wall Bearings. Όπως ήταν φυσικό, είδα και τους πρώτους αγώνες σε «κανονικές» πίστες. Στο Goodwood, στο Silverstone, στο Aintree, στο Crystal Palace, στο Castle Combe, με τους παλιούς φίλους και συμφοιτητές, με τα μάτια... γουρλωμένα απ’ το θαυμασμό. Όταν ξεκινούσαν οι αγώνες, δίναμε μία λίρα και παίρναμε εισιτήριο για τα pit, και η Voigtlander Vito B έπαιρνε φωτιά. Ακόμη έχω τα φιλμ στοργικά τακτοποιημένα - και από τον Σπύρο τον Χατήρα, που τίμησε το αρχείο μου όλα αυτά τα χρόνια.
Εκτός από τους αγώνες πίστας, ήταν και οι μαραθώνιοι. Τα Ακρόπολις των 3.500 χλμ., τα Λιέγη-Σόφια-Λιέγη, τα Targa Florio. Αλλά και πριν φύγω για το εξωτερικό, στη δεκαετία του ’60, είχα την τύχω να ζήσω και άλλους αγώνες από κοντά ως οδηγός και συνοδηγός, για περίπου 20 χρόνια. Με αυτήν τη βάση, και την εμπειρία απ’ τη δουλειά μου στα πρώτα περιοδικά αυτοκινήτου στην Ελλάδα, έβγαλα με τη Σοφία τους 4Τ.
Το 1970 η Ελλάδα ήταν στο... γύψο. Τα κουστούμια που παρίσταναν τους πολιτικούς, οι επικυρίαρχοι που κινούσαν τα νήματα στο κουκλοθέατρο της πολιτικής και τα «ανάκτορα» έφεραν, για επτά χρόνια, τους συνταγματάρχες. Τα γεγονότα της Νομικής και του Πολυτεχνείου οδήγησαν στην πτώση της χούντας και στην αποκαλούμενη «μεταπολίτευση», αλλά, θαύμα, παιδί μου, θαύμα, μετά από λίγα χρόνια μια άλλη, εξευγενισμένη χούντα, αυτή των ιριδιζόντων κουστουμιών και των συνόλων των καθωσπρέπει κυριών με γούνες βιζόν και αλεπούς, έκανε την εμφάνισή της. Μια ύπουλη, καλά μεταμφιεσμένη κομματική δικτατορία, που δρούσε με τον αέρα της «αποκατάστασης της Δημοκρατίας». Διαπρεπείς λούγκρες, εφοπλιστές, καναλάρχες με Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης, εργολάβοι, λαθρέμποροι έφτιαξαν μια «χούντα» που όμοιά της μόνο σε χώρες της (παλιάς) Λατινικής Αμερικής είχε κάνει την εμφάνισή της.
Μία ή δύο φορές έκανα το (συνειδητό) λάθος να αποδεχτώ πρόσκληση, και πήγα στα πρώην «ανάκτορα» και νυν Προεδρικό Μέγαρο για τη «Γιορτή της Δημοκρατίας». Πήγα για να δω από κοντά αυτό που αποκαλώ «μικρομεσαίο κατεστημένο». Μέχρι να πεθάνω θα θυμάμαι την εικόνα τους. Κουστουμάκια, ταγεράκια, botox, μορμολύκεια, «ευλογημένοι» δημοσιογράφοι, παρακοιμώμενοι ισχυρών, έμποροι όπλων, μπράβοι, υπηρέτες της Κλεπτοκρατικής Δημοκρατίας, όλοι εκεί, με φάτσες που γυάλιζαν απ’ τον ιδρώτα, δίνοντας τα πάντα να τους «δείξει η τηλεόραση», η οποία δρούσε με σαφείς εντολές. Έκανε ζέστη, ορκίστηκα ποτέ πια, αλλά κατάλαβαν πως δεν είμαι δικός τους και δε με (ξανα)κάλεσαν.
Κάποια στιγμή βρέθηκε ένας παππούλης, που ζει στο δικό του κόσμο, κατάργησε τη γιορτή, ή μάλλον την αντικατέστησε με καρικατούρες άλλης μορφής, και έτσι χάθηκε ακόμα και η Ελπίδα του Έθνους, ο... Κυριάκος Μητσοτάκης! Η γιορτή αντικαταστάθηκε από τον Μπαϊρακτάρη, το Συμπόσιο της Σύμης, τον Στίγκλιτς, τον Σιόπα ή Σκόπα -τι σημασία έχει- από πού πάνε προς το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και τον 4ο Δρόμο προς το Σοσιαλισμό. Ο οποίος δεν αποκλείεται να περιλαμβάνει και τον 2ο (δρόμο) προς την Αποκατάσταση της Μοναρχίας, αν αυτά που διαβάζω στις εφημερίδες για εφοπλιστές που «ανησυχούν» και κάνουν μαζώξεις στο Λονδίνο έχουν μια δόση αλήθειας.
Δεν πρέπει με τίποτα να μας διαφεύγει ότι, οσονούπω, στις Σπέτσες θα γίνει -ή έγινε, δεν είμαι σίγουρος- ο γάμος του «πρίγκιπα» Σαχλαμπούχλα με μια «κοινή θνητή», και μετέφεραν ακόμα και χρυσοποίκιλτη άμαξα με τέσσερα άλογα για να τους πάει στην εκκλησία. Η κατάντια μου φάνηκε και απ’ το γεγονός ότι δε με κάλεσαν στο γάμο, αλλά, απ’ ό,τι φαίνεται, ούτε τον Σμπαρούνη κάλεσαν!
Τον Οκτώβριο του ’70 ο γύψος έκανε μια τόση δα σχισμή, και βγήκαν οι 4ΤΡΟΧΟΙ. Όσο κι αν λίγοι το κατάλαβαν ή το αναγνώρισαν, επειδή, όπως λένε, «δεν περίμεναν από ένα αυτοκινητιστικό περιοδικό να εκφράζει πολιτικές θέσεις», τον Οκτώβριο, εκτός από αυτοκινητιστικό, κυκλοφόρησε και ένα πολιτικό περιοδικό. Παρά ένα (μήνα) τεσσαράκοντα, που έλεγαν οι παλιοί, και ποία σχέση έχει η εποχή μας μ’ εκείνη των «ηρώων» της αυτοκίνησης και της γενιάς του ’60; Καμία, γιατί μη μου πείτε ότι η τεχνολογία των μονοθεσίων της Formula 1 γίνεται κατανοητή από τα παιδιά που φοιτούν ή τελειώνουν στα σχολεία που έστησαν υπουργοί Παιδείας σαν τον Γιωργάκη, τον ¶ρη, την Αννούλα και τη Θάλεια! Εκτός από λίγες εξαιρέσεις, που σήμερα ζουν και εργάζονται στην ξένη, καμία σχέση με τα τσογλάνια που βλέπουμε να βαράνε το ένα τ’ άλλο στα γήπεδα.
Και η «επανάσταση» με τα ηλεκτρικά δεν είναι «πρόοδος»; Οι Smart, Μερτσέντες, BMW, Porsche, ακόμα και Ferrari παρουσίασαν ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Δεν είναι αρκετά να σε κάνουν να πιστέψεις ότι υπάρχει ζωή μετά το ΔΝΤ; Σαν τον Μόλντερ των X-Files, θέλω να πιστέψω, αλλά κάτι μέσα μου δε μ’ αφήνει. Ίσως ο Αντώνης που «έχει σχέδιο την ελπίδα», μπορεί ο GAP με τον Ασεμπίγιο και τον 4ο δρόμο (που μου κάνει κάτι ανάμεσα σε kibbutz και zeitgeist), ο Τσίπρας που προτείνει «μία άλλη πολιτική», η Αλέκα που πουλάει μοντέλα ενός εργοστασίου που έχει κλείσει εδώ και δεκαετίες, ίσως τα εύσημα του Στρος και των αγγέλων της Νέας Τάξης, και η πρόταση δε με πείθει. Το αντίθετο. Με κάνει να παγώνω απ’ το φόβο και, τελικά, να ελπίζω πως οι Μάγια έχουν δίκιο, και το 2112 ο Πλανήτης Χ (ο Nibiru) θα περάσει κοντά στη Γη και θα γίνει «της Λεόντιον».
Οι ζηλωτές
Λέει ο κρυπτοεραστής της αυτοκίνησης και ιδιαίτερα αγαπητός φίλος, Καθηγητής Γιώργος Γραμματικάκης πως υπάρχουν πολλές εκατοντάδες αναγνώστες που επιθυμούν να διαβάσουν τις «εντυπώσεις μου» απ’ την οδήγηση, ας πούμε, της BMW Μ3, όχι επειδή θέλουν ή μπορούν να την αγοράσουν, αλλά μόνο για να «ονειρευτούν». Την οδήγησα πριν από ένα μήνα και, αν για την πετρελαιοκίνητη Giulietta χρησιμοποίησα μία σεξουαλική υπερβολή, για την Μ3 πρέπει να κάνω όργιο προς τιμήν του Διονύσου, κάτι που το ΔΝΤ δεν επιτρέπει!
Χωρίς πλάκα, όμως, πολύ θα ήθελα να επιστρέψω στα παλιά και να αρχίσω να γράφω άρθρα-ποταμούς για τις τεχνολογικές εξελίξεις, αλλά κάτι μου λέει ότι, αν το κάνω, θα είναι σαν να μετέχω σε όργιο με τον... εαυτό μου και μερικούς από εσάς που φυλάτε ευλαβικά τα τεύχη των 4Τ κόντρα στις απειλές των συζύγων ότι με την πρώτη ευκαιρία «θα τα πετάξουν». Δείτε το κι έτσι: νά ’μαστε στην Ε.Ο., να οδηγούμε (όλοι) από μία Μ3. Έτσι που ήλθαν τα πράγματα, είναι σαν να οδηγούμε τις... γκιλοτίνες μας! Γιατί; Διότι εγώ γράφω τι εκπληκτικό αυτοκίνητο είναι, εσείς δανείζεστε 370 δισεκατομμύρια ευρώ απ’ την Ντόιτσε Μπανκ για να το ψωνίσετε και όλοι είμαστε ευχαριστημένοι που προσπερνάμε τον τύπο με το Atos από δίπλα με 260 χλμ./ώρα, ακριβώς όπως οι χοντρομαλάκες με τις Cayenne και τα Audi Α7 και τους μπράβους, που προσπερνούν εμένα όταν οδηγώ τη μοτοσικλέτα μου.
Τι σκέπτεστε; Ό,τι κι εγώ: άντε γαμ*&%σου, μαλ**κα; Αν είσαστε μιας κάποιας ηλικίας, θα θυμάστε πως κανείς μας δε θα σκεφτόταν έτσι, αν στο κρατίδιο υπήρχαν δυο, τρεις πίστες, όπου όσοι είχαμε το ψώνιο θα μπορούσαμε να πηγαίνουμε και να δοκιμάζουμε τα αυτοκίνητα ή τις μοτοσικλέτες που εμείς σχεδιάζαμε, κατασκευάζαμε ή, έστω, μετατρέπαμε. Θα ήταν η σεξουαλική Πράξη. Θα κάναμε τη δημιουργική μας ονείρωξη και δε θα θέταμε σε κίνδυνο ή προσβάλλαμε τους ανθρώπους που πάνε στη δουλειά ή στο σπίτι, αφήστε που δεν αποκλείεται απ’ αυτήν την κ...λα να έβγαινε, εκτός από αίμα και σπέρμα, και κανένα Lotus! Μα, δεν είναι μόνο η Μ3. Είναι και το Honda CR-Z, το Polo με τους 105 ίππους, το BMW i-setta, τα επίσης ηλεκτρικά RAV4, Renault, Mercedes, μια πλημμυρίδα e-μοντέλων, που, όπως λένε τα περιοδικά, θα βοηθήσουν στον πόλεμο κατά της ρύπανσης. Καμία αντίρρηση, αλλά μπορεί κάποιος να πει ποιος, πού και πώς θα παράγει ρεύμα; Η ΔΕΗ με τα λιγνιτικά εργοστάσια; Η Verbund με τις υδατοπτώσεις στην Αυστρία και τους αντιπροσώπους (λέγε με Καββαθά για να μη με πεις άλλο όνομα); Η Τουρκία με το πυρηνικό εργοστάσιο στο Ακουγιού; Η Αλβανία με τα δικά της πυρηνικά εργοστάσια; Η Βουλγαρία με το Κοζλοντούι;
Τι λέει ο παπάς στο γαμπρό;
«Ευλογησαι σε Κύριος εκ Σιών, και ίδοις τα αγαθα Ιερουσαλημ πάσας τας ημέρας της ζωης σου.»
Αφού το λέει ο παπάς, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Η Ελληνίτσα παντρεύτηκε σύμφωνα με τις Γραφές, τι το περίεργο; Ο γαμπρός, το Ισραήλ, είναι και «τίγκα» στα WMD, άρα ουδείς πρέπει να τρέμει τον Πασά! Ο εθνικά υπερήφανος και ανεξάρτητος λαός (εμείς) είδε το φως το αληθινό, την Επτάφωτο. Τη γενιά μας, κι αναγάλλιασε η καρδιά μας. Όλα και κανένα. Μάλλον για Real politik πρόκειται, λένε οι ειδικοί. Εμένα πάντως μου αρέσει, αρκεί, όταν το Ισραήλ επιτεθεί στο Ιράν, να μη φάμε κανένα IRSL-X-2 ή Shahab-4/-5 ή και -6, που έχουν ακτίνα δράσης πάνω από 3.500 χλμ.!
Κουτός που είμαι, όμως! Αφού διάβασα στις εφημερίδες ότι Ελλάδα και Ισραήλ θα «ασκηθούν» στη χρήση των S300, που είναι, κατά μία άποψη, τοποθετημένοι στην Κρήτη. Πώς μου ξέφυγε αυτή η λεπτομέρεια; Γι’ αυτό και οι αναγνώστες του ιστολογίου λένε ότι κάνω λάθος στις προβλέψεις μου. Τι λάθος, μωρέ πατριώτες; Εδώ ο ίδιος ο ελληνικός γάμος είναι... εβραϊκός. Ξεχάσατε τι λέει ο παπάς στους νεονύμφους; Μου το θυμίζει το ιστολόγιο «Σκεπτικιστές Ελλάδος». Δείτε: «... ο τον θεράποντά σου Αβραάμ ευλογήσας, και διανοίξας την μήτραν Σάρρας, και πατέρα πλήθους εθνων ποιήσας•ο τον Ισαάκ τη Ρεβέκκα χαρισάμενος, και τον τόκον αυτης ευλογήσας•ο τον Ιακωβ τη Ραχηλ συνάψας, και εξ αυτου τους δώδεκα Πατριάρχας, αναδείξας•ο τον Ιωσηφ και την Ασυνεθ συζεύξας, καρπον παιδοποιΐας αυτοις τον Εφραίμ, και τον Μανασσην χαρισάμενος•ο τον Ζαχαρίαν και την Ελισάβετ προσδεξάμενος, και Πρόδρομον τον τόκον αυτων αναδείξας•ο εκ της ρίζης Ιεσσαι το κατα σάρκα βλαστήσας...».
Το μέλλον φυγείν αδύνατον
Πίσω στα δικά μας. Πόσο θα κοστίζει το ρεύμα για να φορτίζουμε τα «γιωταχί», όταν, με την «απελευθέρωση» της αγοράς, θα το αγοράζουμε απ’ τους κ.κ. Κοπελούζο, Μυτιληναίο και δεν ξέρω ποιον άλλον ιδιώτη; Από τη μία δε θα ρυπαίνει το Smart, και απ’ την άλλη θα πνίγεται η Μεγαλόπολη, θα βιάζεται η Βεύη και θα λαμπυρίζει η Ρόδος (αν «σκάσει» το Ακουγιού). Και να υποθέσουμε πως κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε και η Ζωή Μας Γελάει Ευτυχισμένα. Με τι λεφτά θα ψωνίσουμε αυτοκίνητο, όταν αυτήν τη στιγμή ο ρυθμός ανάπτυξης είναι -4,5%, ενώ θα έπρεπε να είναι +4,5; Θα υπάρξει ανάπτυξη, λένε μαζί ΓΑΠ και Αντουάν. Πώς; Αφού όλοι προβλέπουν πως το 2115 το χρέος θα ξεπεράσει το... 16% του ΑΕΠ.
«Δεν είναι δική σου δουλειά», λέει ο αναγνώστης στο βάθος της αίθουσας. «Δεν ξέρεις εσύ απ’ αυτά». Να το δεχτώ. Αφού «δεν ξέρω απ’ αυτά», πώς γίνεται και 30 χρόνια τώρα γράφω ότι, αν η Ελληνίτσα συνεχίσει να σπαταλά, θα το πληρώσει σε χρήμα, σε αίμα και στα δύο; Τι έκανα, δηλαδή; «Τον έξυπνο», απαντά ο αναγνώστης. «Έριχνες άδεια να πιάσεις γεμάτα». Η απάντηση είναι πως μόνο ένας χαζοχαρούμενος, ένας εθελότυφλος, ένας πράκτορας ή ένας ηλίθιος πολίτης, πολιτικός ή δημοσιογράφος θα έκανε πως δε βλέπει ότι η Ελλάδα είναι πρώτη στην ΕΕ σε «μερσεντέ» ανά κάτοικο, και, ευτυχώς, δεν ανήκω σε καμία απ’ τις παραπάνω κατηγορίες. Δεν αγοράζει μια χώρα «μερσεντέ» με το κιλό, αν κυβερνήσεις και πόπολο δεν κλέβουν ασύστολα το «κράτος».
Τι κάνω, λοιπόν; Συνεχίζω γράφοντας τις εντυπώσεις μου από την Ουτοπία ή παλεύω για την επόμενη ημέρα της αυτοκίνησης; Το δεύτερο, που όμως, «κατ’ εμέ», που έλεγαν και οι παλαιοί, σημαίνει «ναι» στα υβριδικά, ηλεκτρικά, στα οχήματα με κυψέλες καυσίμου, αλλά, διάβολε, με κάποια προστιθέμενη αξία. Μία κατασκευή, μία εφαρμογή, μία βιοτεχνία που παράγει... ζάντες, κάτι, ρε Πρόεδρε, που όπως οι προκάτοχοί σου έτσι κι εσύ τρελαίνεσαι απ’ τη χαρά όταν εγκρίνεται η 3η δόση του δανείου με «ελκυστικό επιτόκιο». Η μία πλευρά. Η άλλη είναι αν μπορώ να το κάνω κάτω από τις παρούσες συνθήκες, οι οποίες είναι έως και εξευτελιστικές. Δε θα απαντήσω τώρα, αλλά στο τεύχος Οκτωβρίου, με το οποίο και μόνο θα «γιορτάσουμε» τα 40 χρόνια του Πειράματος. Αυτό σημαίνει πως η εκδήλωση στην «Τεχνόπολη» του Δήμου Αθηναίων δε θα γίνει και δε θα έχω την ευκαιρία να μιλήσω με άλλους... ζηλωτές! Αλλά κι αυτό δεν έχει πλέον σημασία, διότι ακόμα και η γλώσσα που μιλάμε και γράφουμε έχει αλλάξει, και η γενιά των mall δεν την καταλαβαίνει.
Αδιέξοδο; Κάθε άλλο! Ευκαιρία για Καινούργια Αρχή, μιας και, όπως γνωρίζετε, οι άνθρωποι πεθαίνουν, αλλά οι Ιδέες ζουν για πάντα. Για να δείτε, πάντως, πόσο αισιόδοξος αισθάνομαι για το μέλλον, περιμένω με... αγωνία να δω την καινούργια «911» και τη νέα Mercedes SL, η οποία σε έκδοση AMG «προαγωγού» θα κάνει ακόμα και τον Ψωμιάδη να πρασινίσει από ζήλια.
Θυμάστε το ΦΑΕΘΩΝ 2004; Τον αγώνα με τα ηλιακά/ηλεκτρικά οχήματα που έκαναν οι 4Τ ένα χρόνο πριν από τους Ολυμπιακούς; Ελάχιστοι αναφέρθηκαν, ο Καραμανλής ο Βραχύς το «έγραψε», και η χώρα έγινε ρεζίλι στα ξένα Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία, που ζητούσαν (μάταια) να μάθουν πότε θα γίνει ο επόμενος αγώνας. Η Ελλάδα απώλεσε την ευκαιρία να γίνει το Κέντρο Έρευνας για τις εναλλακτικές μορφές κίνησης. Τη σκυτάλη πήραν οι «ξένοι», που κάνουν αγώνα με ηλεκτρικά οχήματα σαν αυτά της φωτογραφίας. Την είδηση είχαν οι περισσότερες ελληνικές και ξένες εφημερίδες, μιας και οι ραγιάδες εύκολα εντυπωσιάζονται με το «ξένο», αλλά όχι με το ελληνικό. Ου να χαθείτε, κομπλεξικοί ντενεκέδες. Από το Μέγαρο Μαξίμου μέχρι το Υπουργείο Παιδείας, διά Βίου Μάθησης, Ακόρεστης Τιποτολογίας και Διακεκριμένης Ξενομανίας._ Κ. Κ.
Τι λέτε, ρε τσόλια, γαμώ τα υπουργεία σας! Πόσες φορές η εταιρεία μας, οι 4ΤΡΟΧΟΙ, και η Safetrack έχουν συρθεί στα γραφεία νεοδημοκρατών και πασόκων «υπουργών» με τις προτάσεις για την πρώτη Σχολή Ασφαλούς Οδήγησης στην Ελλάδα, πρώτα στην πίστα των Μεγάρων, που σε ενοίκια πληρώσαμε κοντά στα 3 εκατομμύρια ευρώ, και μετά στο δικό μας, ιδιόκτητο χώρο των 240 στρεμμάτων στη Ριτσώνα; Τέσσερις; Πέντε; Από Michel de Liapis μέχρι Mantelis (εδώ δέσαμε το γάιδαρο) και από Pangalos (άλλο δέσιμο!) μέχρι Verelis, και ένας Θεός ξέρει πόσα άλλα αστέρια. Οι αναγνώστες γνωρίζουν ότι άπαντες μας «έγραψαν», παρ’ ότι η επένδυση έγινε με ίδια κεφάλαια από την Τεχνικές Εκδόσεις ΑΕ και τη θυγατρική της, Safetrack AE. Αν η εταιρεία μου λεγόταν «Ζίμενς», θα κάνατε υποκλίσεις, παλιολωποδύτες, ναι;_ Κ. Κ.
SCREEN PEACE
THIRD REICH ’N’ ROLL
Το να παραμένεις 25 χρόνια στην κορυφή της ποπ κουλτούρας διατηρώντας την αξιοπρέπειά σου είναι, όπως και νά ’χει, επίτευγμα. Υπό το πρίσμα αυτό, οι U2 φαντάζουν χρήσιμοι, ως αντίπαλο δέος σε φαινόμενα τύπου Madonna. ¶νθρωποι πολιτισμένοι, αποτελούν απόηχο μιας εποχής όπου ο λόγος των ροκ σταρ δεν είχε περιοριστεί σε κραυγούλες και επιφωνήματα («wow!», «it rocks!», «kick-ass!»). Ωστόσο, τη στιγμή που αφήνουν την περισυλλογή του στούντιο για το πανδαιμόνιο της συναυλιακής δημαγωγίας, ξέρουν πως δεν έχουν επιλογή. Πρέπει να παίξουν το παιχνίδι. Το πλήθος προσέρχεται στο Στάδιο για να δοξάσει όχι το ταλέντο ή τις ευαισθησίες του Επιτυχημένου Καλλιτέχνη, αλλά τη δύναμη που ενσαρκώνει, παραμένοντας ταυτόχρονα «δικός μας άνθρωπος». Ο άνθρωπος του πλήθους μεθά με το όραμα ενός άλλου εαυτού του, γεμάτου επίσης ελαττώματα, αλλά σε θέση ισχύος.
Το φαινόμενο επεκτείνεται πέρα από τη μαζική καλλιέργεια μεσσιών της διπλανής πόρτας: Με το Στάδιο αναβαθμισμένο σε Reichstag, καθηλωμένοι από οπτικοακουστικά μέσα μελετημένα για να αποσπούν εκβιαστικά τη συμμετοχή τους, οι φαν γεύονται μια μυσταγωγική εμπειρία ενότητας μέσα από την υποταγή. Τα αδυσώπητα μεγέθη καθιστούν άτοπη την επικοινωνία του οπαδού με τον μουσικό-κουκκίδα στο βάθος. Ρόλο διαμεσολαβητή έρχεται να παίξει εδώ, όπως και παντού, η (γιγαντο)οθόνη, καταγράφοντας το γεγονός σε απευθείας μετάδοση, μετατρέποντάς το σε ιστορία εν τη γενέσει.
Καθόλου τυχαία, ο δημόσιος λόγος γύρω από εμπειρίες όπως αυτή αφορά αποκλειστικά τα ρεκόρ εισιτηρίων, τα εκατομμύρια των εισπράξεων, το συνολικό βάρος καλωδίων και μηχανημάτων, τις μέρες δουλειάς που χρειάστηκαν για να στηθεί το πανηγύρι. Πρόκειται για τη χαρά των «δημοσιογράφων» που εκφράζονται καλύτερα με αριθμούς, παρά με λέξεις. Υπό αυτό το πρίσμα, όμως, περιπτώσεις όπως οι U2 δίνουν πολιτιστικό άλλοθι σε ένα τελετουργικό προ πολλού παρωχημένο και επικίνδυνο.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΠΑΠΑΧΑΤΖΗΣ
[email protected]